01 พฤษภาคม 2552
ความประทับใจในโรงเรียนสมัยมัธยมศึกษา
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ นับเวลาได้ราวๆ 8 ปี มันอาจจะดูเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เมื่อเทียบกับชีวิตทั้งชีวิตของคนๆนึง แต่ 8 ปีนี้ เป็นช่วงเวลาที่ผมคิดว่ามีค่ามากที่สุดในชีวิตของผมเลยทีเดียว
ผมเข้าโรงเรียนนครสวรรค์นี้มาตั้งแต่ชั้นม.1 ด้วยเหตุผลเดียวก็คือ ตามเพื่อน ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย ไม่รู้ว่าโรงเรียนนี้ดีอย่างไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องขึ้นรถเมล์สายอะไรเพื่อมาโรงเรียน มารู้ที่หลังก็คือโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดอันดับ 1 ของจังหวัดนะครับ!! เดิมนั้นเป็นโรงเรียนชายล้วน คนส่วนมากมักจะเรียนโรงเรียนนี้ว่า "ร.ร.ชาย" (เพราะมีอีกโรงเรียนที่ชื่อว่า ร.ร.สตรีนครสวรค์) เด็กเก่งเยอะนะครับร.ร.ผม ผมสอบติดได้.ผมก็เก่งไม่เบานะครับนี่. 5 5 ด้วยเหตุนี้แหล่ะ ผมจึงต้องปรับตัวอีกเยอะเพื่อให้เข้ากับสังคมที่ใหญ่ขึ้น สังคมที่ต้องคอยแย่งกันซื้อข้าวกลางวัน (หึหึ) สังคมที่ต้องเปลี่ยนจากคำว่าชั่วโมงเป็นคาบ สังคมที่ทุกคน เรียกคุณครูว่าอาจารย์ และโดยเฉพาะเพื่อนๆที่น่ารักอีกหลายสิบชีวิต ที่ต้องรู้จักและเรียนรู้กันอีกเยอะ...
เมื่อวันที่มาโรงเรียนวันแรก ผมเห็นนักเรียนหลายๆคนเมื่อผ่านหน้าประตูแล้วก็จะหยุดยืนหันซ้าย หันขวา ยกมือสวัสดี.ไอ้เราก็แปลกๆ .และก็ต้องทำตามอย่างเขอะเขิน อยู่มาได้ซักพักกลายเป็นความเคยชิน.และรู้สึกดีที่ได้ทำ.วันไหนที่ไม่ได้ยกมือไหว้อาจารย์และพระพุทธรูปรวมถึงอาจารย์โชติ(อนุเสาวรีย์ผู้ก่อตั้งโรงเรียน)ก็คงจะรู้สึกว่าลืมทำอะไรไปซักอย่างเลยทีเดียว
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ผมเติบโตจากเด็กชาย จนกลายเป็นผู้ใหญ่..
อะไรหลายๆอย่างที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงไปบ้าง อาจจะด้วยวีรกรรมของนักเรียนหลายรุ่น. ที่ทำพังบ้าง ชำรุดบ้าง ไม่ว่าจะเป็นการชั้นเรียน ที่ต้องโดดข้ามรั้วอัลลอยที่งดงาม.จนต้องซ่อมไปหลายตังค์ กำแพงที่ต้องยกสูงอีกหลายสิบเซนต์ ดูคล้ายกับเรือนจำ 5 5 ..ฟังแล้ว..ดูไม่ค่อยน่าจะชื่นชมซักเท่าไหร่..แต่ผมเชื่อได้ว่าหลายๆคนคงเคยผ่านช่วงชีวิตนี้มาเช่นเดียวกันอาจจะเจอกับตัวหรือทำด้วยตัวเองก็ว่ากันไป.. 5 5
ตึกเก่าหลายตึกถูกทุบทิ้ง แทนที่ด้วยตึกใหม่...ที่น่าภาคภุมิใจของพวกเราๆก็คือ ตึก 100 ปี โรงเรียนนครสวรรค์ เพราะเปรียบเสมือนว่าเป็นตึกรุ่นของพวกเรา.ๆ แต่ดันสร้างไม่เสร็จซะนี่..เมื่อถึงวันเฉลิมฉลอง เราก็ได้แต่ยินดีไปกับการจินตนาการความสวยงามของตึกรุ่นของพวกเรา....แต่พวกเราก็ไม่ลืมที่จะย้อนกลับไปร่วมชื่นชม กับตึกรุ่นในคราวหลัง...รู้สึกภาคภูมิใจแทนนักเรียนหลายๆรุ่นไม่ว่าจะอดีต ปัจจุบัน หรือแม้แต่นักเรียนรุ่นต่อๆไปเช่นเดียวกัน ที่โรงเรียนของเรานั้นได้สร้างชื่อเสียงมาเป็น 100 ปี .
พื้นที่ภายในรั้วแห่งนี้ มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย คนกว่าสามพันคน แต่ละคนต่างมีเรื่องราวคนละหลายเรื่อง ต่างเวลา ต่างสถานที่..บันไดทุกขั้น ต้นไม้ทุกต้น เก้าอี้ทุกตัวล้วนเป็นสิ่งที่ควรค่ากับการจดจำ ไม่ว่าจะออกไปข้างนอกรั้วแห่งนี้แล้ว จะได้นั่งเก้าอี้อีกกี่ตัว แต่ผมก็คงจะไม่มีวันลืมเก้าอี้แลกเชอร์เก่าๆในห้องเรียนได้ ..นักเรียนจบออกไปรุ่นแล้ว รุ่นเล่า มันเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ยังคล้ายๆกับว่าเพิ่งเมื่อวานนี้เองที่ผมได้มีโอกาสเข้ามาเรียนที่นี่ แต่ระยะเวลาไม่กี่ปีนี้ ได้สอนสิ่งต่างๆให้แก่ผมมากมาย
..ที่ที่ไม่ใช่แค่ระเบียบวินัย แต่รวมถึงจิตสำนึก..
..สถานที่ที่ไม่ใช่แค่ความรู้ แต่รวมถึงประสบการณ์ ..
..ที่ที่ไม่ใช่แค่ความคิด แต่รวมถึงความรัก...........................ที่นี่ไม่ได้เป็นแค่โรงเรียน.
ในวันที่ผมจะต้องก้าวออกไปจากโรงเรียนแห่งนี้ ข้างนอกประตูนั้นเป็นโลกใบใหญ่ที่กำลังรอคอยให้เข้าไปเผชิญ มันคงจะไม่มีทางที่จะเดินย้อนหลังมาอยู่ที่นี่อีก
แต่ผมสัญญาว่าจะคอยหันหลังกลับมามองดูที่นี่ แม่จะอยู่ลิบตาก็ตาม
.เป็นครั้งสุดท้าย.!!
สมัครสมาชิก บทความ [Atom]
